Reedriden 3

 

Lit ik útein sette mei it ferfolch fan myn persoanlikke belutsenens by it reedriden.  Yn part 2 giet it oer  myn jongesjierren oant 1966. Yn augustus fan dat jier gie ik nei de kostskoalle yn Bilthoven. Dat wie nei in stikmannich mislearre skoalleprestaasjes, wêr ik letter wolris oer skriuwe sil.
Dizze oergong sette myn libben op in hiel oar spoar.
It wie wol wennen dêr. Ien fan de aktiviteiten, weefan ferwachte waard dat ik der oan mei dwaan soe, wie in busreiske nei earne yn Spanje. Dat seach ik alhiel net sitten. Letterlik oeren lang sitte yn in bus en dan ek noch de waarmte en benaudens opsykje?
De direkteur wist fan myn belangstelling foar reedriden en betocht dat it foar my wol aardich wie om dat reiske nei Spanje te ferfangen troch in reiske Oslo. Dêr soe yn febrewaris it WK reedriden hâlden wurde. Dat gie dus oan !
Wy, de direkteur, syn adjunkt, in learling skoalgenoat (Erik Jurgens) en ik mei in fleantúch fan de KLM nei  Oslo!
Noch nea flein. Noch nea yn’t bûtenlân west. Noch nea yn in hotel west. Wol yn it Cambuurstadion. Mar noch nea yn Bislett !
No it wie de muoite wurdich. Yn it boek “Flitsende Ijzers” troch Piet Maaskant hie ik al lêzen oer de skiednis fan it reedriden oant 1964. Oer bygelyks Knut Johannesen, de Sweed Jonny Nilsson ensfh.
Mooi om by san wedstriid te wêzen; entûsjast publyk en foar it earst  seach il dy mannen mei eigen eagen riden:  Kees Verkerk, Ard Schenk, Fred Anton Maier ensfh. Kees Verkerk waard op 'e nij wrâldkampioen en Ard Schenk wer twadde. 
Wat ik op de weromreis seach, wiene mannen dyt op sokken wer yn’t fleantúch stapten: foar grof jild hiene sy de beskildere klompen per stik ferkocht oan noorske supporters.

Fan sels reedriden wie hast gjin sprake mear. Yn Bilthoven hold ik myn kondysje op peil troch hurdraven ensfh. Der wiene ek hast gjin echte winters. Yntusken kocht ik wol myn earste Noren.
Fierders kwalik riden. It kaam der eins net fan.
Letter krige ik wurk yn Dokkum: ride op in mooie smûke iisbaan dêr oan de Birdaarderstrjitwei en  fierders oer de Ie of it Jellegat ensfh.

Doe't wy yn Jorwert kamen te wenjen, wiene der wer mear winters mei iis. Ek ha Yvonne en ik doe mei broer Gerben en syn frou Anneke wer in skoft de droechtraining by deselde trainer Beeksma en yn deselde seal folge.
Yn de jierren tachtig haw ik in soad op natoeriis riden. Ek sa no en dan nei Thialf. Ûs beide bern krigen ek de smaak fan it reedriden te pakken.
Troch it bewarjen fan myn medailles en de webide Schaatshistorie.nl koe ik in listje meitsje:

1. Trynwâldentocht 30 km Zaterdag 18 januari 1964 4.500 dlnrs mei Johan Wortman.

 

2. 2e Princenhoftocht (Earnewâld) 35km Zaterdag 6 januari 1979 10000 dlnrs mei? 

3. De 8 van Jorwerd 35,7 km Zondag 20 januari 1980 1800 dlnrs mei sweager Koos.

 

4. De 8 van Jorwerd 35.7 km Donderdag 14 januari 1982 1000 dlnrs mei?

5. De 8 van Jorwerd 35.7 km Zondag 9 februari 1986 mei?

6. De 8 van Jorwerd 35.7 km Zondag 10 februari 1991 mei soan Ids, Niels en Yge. 

7. Kleine Baarderadeeltocht (Hilaard) 40 km Dinsdag 11 februari 1986 1300 dlnrs. Mei broer Rinse en 
   sweager Koos 

8. 14e Deelentocht,Uilesprong 25 km Woensdag 12 februari 1986 3000 dlnrs mei Ids M.

 

9. Ronde van Koudum 30 km op Zaterdag 22 februari 1986 mei Ids M.

10. Elfmerentocht 120 km op Donderdag 13 februari 1986 met Anne V. 

11. Elfstedentocht 200 km op Woensdag 26 februari 1986 mei Gjalt v.d. H.

12. 6e Princehoftocht (Eearnewâld) 25 km op Zaterdag 17 januari 1987 8500 dlnrs dans ma petite une

13. Kl.Baarderadeeltocht (Jorwert) 35km op 21 januari 1987 350 dlnrs

14. Elfmerentocht 120 km 1987datum mei Anne V.

15. De Grote Baarderadeeltocht Bears 65 km op Woensdag 12 februari 1991 mei ?

16. Mid-Frieslandtocht 40 km op Zaterdag 3 februari 1996 1.146 dlnrs mei Amarins

Oant safier.
Oer myn Âlvestêdetocht fan 1986 sil ik letter skriuwe.

P.S.
Ik haw yn Jorwert wenne. Oer iis en reedriden. In lytse anekdote:

De IIsclub fan Jorwert organisearre in langebaanwedstriid. Yn hokker jier wit ik net krekt. Wat ik der wol oer heard ha, wie dat der in wichtige wedstriid foar de grutte mannen (ek kearnploechleden) op de langebaan wie. De âld notaris út Jorwert hie syn karavan beskiber steld foar it besjoer en de wedstriidlieding. De wedstriid wie tige spannend west en nei ôfrin is de priisúrikking yn it kafé yn it doarp. Notaris woe der ek graag by wêze en sei tsjin it tal minsken, dy op dat stuit yn de karavan siet te neipraten en te drinken: "ik wol de karavan nei hûs bringe en as  jimme sitten bliuwe dan bring ik jim  nei de priisúttrikking." Dat, sa sein,sa dien. Notaris keppele de karavan achter de auto en begûn te riden. It wie in man mei grappen en ride in pear rûntsjes oer de iisbaan  foardat hij de mannen nei it kafé brocht (troch de glêdens slingere de karavan fansels). As se al net dronken wiene troch de buorrel, dan wiene se dat wol troch de rit. It wie noch lang gesellich yn't kafé...!

Vertaling

Schaatsen 3

- 27 februari 2024

Laat ik beginnen met het vervolg van mijn persoonlijke betrokkenheid bij het schaatsen. In deel 2 gaat het over mijn jeugdjaren tot 1966. In augustus van dat jaar ging ik naar kostschool in Bilthoven. Dat was na een aantal mislukte schoolprestaties, waar ik later wel eens over zal schrijven.

Deze overgang zette mijn leven op een heel ander spoor. 
Het was wel wennen daar. Een van de activiteiten waarvan werd verwacht dat ik eraan zou deelnemen, was een busreis naar “ergens in Spanje”. Dat zag ik helemaal niet zitten. Letterlijk urenlang in een bus zitten en dan ook nog de hitte opzoeken?

De directeur wist van mijn interesse in het schaatsen en bedacht dat het voor mij leuk zou zijn om die reis naar Spanje te vervangen door een reis naar Oslo. Daar zou in februari het WK schaatsen plaatsvinden. Dat ging dus door!
Wij, de directeur, zijn adjunct, een medeleerling (Erik Jurgens) en ik met een vlucht van KLM naar Oslo!

Nog nooit gevlogen. Nog nooit in het buitenland geweest. Nog nooit in een hotel geslapen.

Wel in het Cambuurstadion geweest. Maar nog nooit in Bislett! 

Welnu, het was de moeite waard. In het boek "Flitsende IJzers" van Piet Maaskant had ik al gelezen over de geschiedenis van het schaatsen tot 1964. Over bijvoorbeeld Knut Johannesen, de Zweed Jonny Nilsson enzovoort.

Mooi om bij zo'n wedstrijd te mogen zijn; enthousiast publiek en voor het eerst zag ik die mannen met eigen ogen rijden: Kees Verkerk, Ard Schenk, Fred Anton Maier enzovoort. Kees Verkerk werd opnieuw wereldkampioen en Ard Schenk weer tweede.
Wat ik op de terugreis zag, waren mannen die op sokken weer in het vliegtuig stapten: voor veel geld hadden ze de beschilderde klompen per stuk verkocht aan Noorse supporters.

Van schaatsen op natuurijs kwam het nauwelijks meer. In Bilthoven hield ik mijn conditie op peil door hardlopen enzovoort. Er waren natuurlijk ook bijna geen echte winters meer. Ondertussen kocht ik wel mijn eerste Noorse schaatsen: Vikings!
Later kreeg ik werk in Dokkum: rijden op een mooie ijsbaan aan de Birdaarderstraatweg en verder over de Ie of het Jellegat enzovoort.

Toen we in Jorwert kwamen te wonen, waren er weer meer winters met ijs. Ook hebben Yvonne en ik toen met broer Gerben en zijn vrouw Anneke weer een tijdje de droogtraining bij dezelfde trainer Beeksma gevolgd, en ook weer in dezelfde gymzaal.

In de jaren tachtig heb ik veel op natuurijs gereden. Ook af en toe naar Thialf. Onze beide kinderen kregen de smaak van het schaatsen te pakken.
Door het bewaren van mijn medailles en door de website Schaatshistorie.nl kon ik een lijstje maken:

Zie Friese tekst hierboven.

Tot zover.
Over mijn Elfstedentocht van 1986 zal ik later schrijven.

P.S.Ik heb in Jorwert gewoond.
Over ijs en schaatsen hier een kleine anekdote:

      De IJsclub van Jorwert organiseerde een langebaanwedstrijd. In welk jaar het was, weet ik niet precies. Wat ik er wel over gehoord heb, was dat er een belangrijke wedstrijd was voor de grote mannen (ook kernploegleden) op de langebaan. De oude notaris uit Jorwert had zijn caravan ter beschikking gesteld voor het bestuur en de wedstrijdleiding. De wedstrijd was zeer spannend geweest en na afloop was er de prijsuitreiking in het café van het dorp. De notaris wilde er ook graag bij zijn en zei tegen de mensen die op dat moment in de caravan zaten na te praten en te drinken: "ik wil de caravan naar huis brengen en als jullie blijven zitten dan breng ik jullie naar de prijsuitreiking." Zo gezegd, zo gedaan. De notaris koppelde de caravan achter de auto en begon te rijden. Deze man hield wel van een grap en aldus reed een paar rondjes over de ijsbaan voordat hij de mannen naar het café bracht (door de gladheid slingerde de caravan natuurlijk behoorlijk). Als ze al niet dronken waren door de borrel, dan waren ze dat wel door de rit. Het was nog lang gezellig in het café...!