Strúne yn't ferline.

Yn Reedriden 1 giet it foaral oer myn earste en bewuste oantinkens oan't reedriden. Doe siet ik noch op de legere skoalle en ik wie 13 jier. Dernei wie it ek fertroud om fierder fan hûs te gean. By de earste mooglikheid fan fertroud iis, riden wy al gau op ûderstrûpt lân. It Kalfje ( in iisbaan achter de Grinserstrjitte )  wie al gau fertroud en even letter koe dat dan ek op de Bullevlakte .  Dat wie it stik lân tusken de Bonkefeart oant it brêgje fan de Canterlandsewei. By dy brêge is no it âlvestêdenmonumint (tegeltsjebrêge)  mei de nammen en foto's van 11-stêdenriders der op. Hjirûnder in plaatsje derfan. En as it iis oeral fertroud wie dan koene wy echt los. Oer de Bonkefeart , de Murk nei de Grutte Wielen, nei Ryptsjerk of daliks nei Âldtsjerk . As dat slagge dan koene de earst oankommen reedriders harren hântekening op de souderbalke fan it kafee fan Âldtsjerk sette. Troch in lettere brân yn it kafee binne dy no ferlern gien. De iiskoorts hie my gau goed te pakken!  As